شـهـاشیخ ! ای نماد هرچـه زشتی!... زتــو در ســیـنـه دارد کهـنــه زخمی، چـه تبریزی چـه تهرانی چـه رشتی

جمشید پیمان

نـمانـی در امـان از کـیـنــه ی خـلـق؛
هـمـان را بــدروی آخـر کـه کـشتـی

شـهـاشیخ ! ای نماد هرچـه زشتی، جـهـان چـون تـو ندیده بـد سـرشتی

تــهـی بـــودی ز روح ِ پـــاکِ یـــزدان، وجـودت لـب به لـب بـود از پـلشـتی

جــحـیــم از تــو فـرو در بـحـرحیـرت، مـن کــودن، تــورا خوانـدم بهـشتـی

بـه پـا کردی هـمـه جا چـوبـه ی دار؛ زخـــون ِ کـودکـان هـم نـاگـذشـتــی

بـخشـکـانــدی بـن نـیـکـی و پــاکـی، بـه جـایش تـخـمـه ی ادبـار کشتـی

بـگسـتـردی بـسـاط ریـب و نـیـرنـگ، شـدی پـرچـم بـه کـوی بـد کـنشتی

فـرا خـوانـدی به دورت هرچه بـدکار، گشـودی در بـه رویِ هـرچـه زشتی

تـوبـودی خـصـم مـا و دشـمـن حـق، تـو را نـامـردمـان گـشـتـنـد پـشـتـی

بـه دل بــودت ز مــردم کـیـنه بسیار، به کـین زین مـردمـان بسیـار کشتی

زدی آتـش چـنـان در جـنگل و دشت، کـه نـامـانـده دگـر لالـه بــه دشـتـی

مـسـلـمـانـی زتــو گـردیــد بــدنـــام، چـو تـو هـم خـانـه بـا اسـلام گشتی

گـریـزان از تــو هــر قــوم و قـبـیـلـه، مـسـلـمـان و یــهــود و زردهـشـتـی

بـشـد مـاتـم سـرای و خانـه ی غـم، به هرجائی که پـای خویـش هشتی

جـزایـش شـد هـمـه زنـجـیر و زندان، کـس ار حــرفـی ز آزادی نــوشـتـی

زتــو در ســیـنـه دارد کهـنــه زخمی، چـه تبریزی چـه تهرانی چـه رشتی

نـمانـی در امـان از کـیـنــه ی خـلـق، هـمـان را بــدروی آخـر کـه کـشتـی